“Als het aan mij ligt, leg ik hier gewoon een bedje neer. Serieus. Ik wil dit het liefst 24 uur per dag doen.”
Nans woont al ruim dertig jaar om de hoek van het Marineterrein en is sinds kort het middelpunt van de kledingruil in Studio de Kat. Na een spontane ontmoeting tijdens een buurtactiviteit, besloot ze mee te gaan helpen. Nu bouwt ze haar hele week om de kledingruil heen.
“De woensdag is heilig.”
“Het begon allemaal bij De Witte Boei, een buurthuis op Wittenburg. Daar was een kledingkraampje, en Diana vroeg ineens: ‘Zou jij zoiets ook willen doen op het Marineterrein?’ Mijn eerste gedachte? Poeh, alweer wat erbij. ”
De eerste keer was tijdens alle drukte van de Groenmarkt. Daar moest Nans wel even aan wennen. Maar toen de kledingruil later een eigen dag kreeg, viel alles op z’n plek.
“Vanaf dat moment dacht ik: ja. Dit wil ik. Dit blijf ik doen.”
Studio de Kat is een bijzondere plek voor Nans.
“Het voelt als thuis. Mensen komen binnen, drinken een kopje thee, nemen iets mee, brengen iets terug. Zonder gedoe, zonder druk. En als iemand niks vindt? Dan brengen ze het de week erop gewoon weer terug.”
Nans glundert als ze vertelt over alle buren die langskomen.
“Zelfs m’n dochter komt hier outfits scoren. Ze is student, dus elke euro telt, Zij kleedt zich om en vertrekt met een hele nieuwe look. Elke keer als ik haar zie heeft ze een complete outfit van de ruil aan. Ik geniet ervan dat ik zo een beetje kan helpen.”
Hoewel ze zelf niet van winkelen houdt (“Ik heb niks met shoppen, echt niet”), wordt ze blij van het effect dat de kledingruil heeft op de mensen die langs komen.
“Ik zit hier niet voor de kleren, maar omdat ik het zo leuk vindt om te zien hoe blij het mensen maakt. Iedereen gaat blij naar huis. En ik ook. Ik hoef niet meer de stad in. Alles is hier, inclusief de sfeer.”
En ze kan haar creativiteit ook nog kwijt. Want naast het stylen van de winkel maakt ze ook rubberen cadeautjes voor buurtkinderen.
“Ik haak veel, maak dingen van elastiekjes… Laatst nog iets voor een kind uit m’n klas. Ik ben altijd met m’n handen bezig.”
Als het aan Nans ligt, is dit nog maar het begin.
“Ik zou het liefst uitbreiden. Meer dagen open, meer opslagruimte. Misschien zelfs een weggeefkast voor spullen die nu vaak in de prullenbak belanden. Plantenpotten, kopjes, dat soort dingen. Gewoon een plek waar je iets kunt achterlaten of iets mee kunt nemen. Net als met de kleding.”
Nans vertelt dat de meeste kleding die wordt geruild dameskleding is. Ze wil daar graag wat verandering in brengen.
“Gisteren heeft een meneer een pantalon gebracht, en hij ging de deur uit met een prachtige jas en een hele leuke trui. Maar mannen vinden het vaak niet leuk om tussen de bakken te graaien. Dus ik wil echt een ‘herenhoekje’ maken. Dat als er een man binnenkomt, we meteen iets klaar hebben liggen.”
Nans vindt de verbondenheid met de buurt misschien nog wel het mooiste van het project.
“Zoveel van mijn buren komen hier regelmatig langs en ontmoeten elkaar hier. Het is een plek van iedereen. Dus iedereen helpt mee. Buren hangen flyers op, mensen brengen spullen, delen het initiatief met anderen. Zelfs bij het Zuiderbad — waar ik zwem — vertellen mensen elkaar over de kledingruil. Zo verspreidt het zich vanzelf.”
Samen met collega Aylin, die eerst als bezoeker langskwam maar nu ook meehelpt, vormt ze een goed team.
“We voelen hetzelfde. We kunnen niet wachten tot het weer woensdag is.”
Ze merkte ook dat mannen minder snel zelf gaan zoeken, maar wel enthousiast worden als ze geholpen worden. Laatst liet ze een mooie broek aan een man zien.
“Perfecte fit. Hij was helemaal blij. Dus dat werkt echt.”
De kledingruil is inmiddels een begrip op het Marineterrein. Maar de toekomst blijft onvoorspelbaar.
“Ik kan het me niet voorstellen, maar als het ooit zou stoppen hier? Dan ga ik kijken of ik het ergens anders kan doen. Ik heb er al over zitten dromen: mijn eigen plekje, een nieuwe ruimte. Maar deze plek… deze ramen, die open sfeer… die is wel echt speciaal.”
Voor Nans is dit een plek van verbinding, delen en er samen iets moois maken.
“Ik heb veel hobby’s, maar dit staat met stip op één. Dit maakt mij gelukkig. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben.”
